عید مبعث پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله
طي می كـنـيـم سمت مـلاقات جـاده را شــايد كسي سوار كند اين پيـــاده را وقتش رسيده است كه با گـريه ريختن جـبـران كـنـيد تـوبۀ از دست داده را تكريم ديگری است همـيـن امتــناع ها پس شكــر مي كنيم عطاي نــداده را مــا در ركــوع نـافـلـه با آبــرو تـريـم اصلاً نـخــواستــيـم تن ايــسـتـاده را خُــدّام آستـــانْ همــيــشـــه جلــوتـرنـد يا رب نگير خدمت اين خـانـواده را مكه شرافـتش به حضـور محـمد است پس قـصد مي كنيم فقط مكـه زاده را گر بی علي بناست كه اين راه طي شود مگـذار پس مقــابـل مـا راه جـاده را ما درب خانه اي به جز اين در نميرويم مـا بـي عــلـي كــنار پـيـمـبـر نميرويم خوان كريم خالي و بي نــان نمي شود فقــر گــدا حريف كـريـمـان نمي شود گـويي نمی برد ز عـنــايت سعــادتــي آنكه اسيـر زلف پـريــشـان نمي شود اين چه حكايتي است كه اصلاً براي ما مبعث بـدون شــاه خـراسان نمي شود از بركت دعاي رسول است هيــچ جا در دوستـي فـاطــمه ايـران نمي شود مبعث نتيجه اي ز كرامات حيدر است هر آنكه بي ولاست مسلمان نمي شود يـكـبـار يـا نـبــي و دگـر بار يا عــلـی يا مصطفي بدون علي جان نمي شود چون شرح زندگاني مولاست خواندني ورنه كسي كه پيـرو قـرآن نمي شود جبريل علي، وحي علي و زبان عليست قرآن بخوان رسول، كه قرآن همان عليست مبهوت مانده است تماشاي خـويش را روح بلـند و جلـوۀ والاي خـويش را سوگـنـد مـیـخـوريم همه تَرك مي كنيم بردارد از بهشت اگر پاي خويش را اصلاً همان زمان چهـل سال پـيش هم اثـبـات كرده بود بـلـنداي خـويش را آنكس امـام ماست كه در ليـلـة المـبيت وقتي كه رفت داد به او جاي خويش را او مـانـدني نبـــود اگر پُر نـکرده بـود با مرتضي و فاطمه دنياي خويش را يا فاطـمه وَ يا كه عـلي جلــوه مي كـند وقتي نشان دهد قد و بالاي خويش را نور است و در تن سه نفر جلوه كرده است اين نور قبل خلق بشر جلوه كرده است از ما مگير تاب و تب شور و شين را حُبِ عـلـي همان شـرف نـشـأتين را از ما مگـير شوق سفـرهای تا نجــف مكه، مــدينـه، سـامره و كـاظمين را با حُـبّ خانـــوادۀ تـو سـال هـاي سـال بــخـشــيـده انـد آبــروي عــالميـن را ما نـذر كرده ايم كه بيـرون بــيـاوريم از زيـر دِين، اين جگـر زيـر دين را ما قـصد كـرده ايم به يــاري فــاطــمه نـائل شويم كــرب و بـلاي حسين را بـوسـه مـزن كـنـار تـمــناي دخــتـرت زير گلـوي كوچك اين نـور عـين را واي از دمي كه زينب كبري رسيده بود وقتي رسيده بود كه حـنجـر بريده بود |